De ziekte van Parkinson is heel iets anders dan de Wet van Parkinson. Die laatste geldt als volgt: een taak duurt net zo lang als de tijd die er voor beschikbaar is. Een doordenker? Jazeker.
Wanneer je je voorneemt om na de lunch een start te maken met dat lastige stuk waar je al tijden tegenaan hikt, is dat op zich een uitstekend voornemen. Gewoon doen. Beter is wel om voor jezelf ook af te spreken tot wanneer je dit gaat doen. ‘Na de lunch’ is een ruim begrip. Je maakt een ruwe opzet voor de inhoud, schrijft een stuk van de inleiding, wikt en weegt over de beste manier om je boodschap te formuleren… Alle kans dat je tegen vieren opkijkt en merkt dat je drie uur verder bent. Met twee A4-tjes tekst, waarmee je niet onverdeeld gelukkig bent. (Nog afgezien van alle telefoontjes tussendoor, die je blij aanneemt – afleiding!) Hoe kan dit anders?
Geef jezelf een eindtijd. Een eindtijd betekent een finish, een finish betekent concentratie. Geef jezelf een – ongestoord! - uur om in elk geval de opzet voor de inhoud klaar te hebben, zodanig dat je er ook echt tevreden mee bent. Vervolgens kun je dan weer verder met andere zaken die niet zoveel energie kosten.
Eigenlijk geldt het voor alle dingen waar je tegenop ziet: geef jezelf kleine deadlines. Liever op een ochtend drie keer een half uur aan drie K-klussen besteed, dan jezelf verliezen in wat er ook maar langskomt zónder voortgang op die K-klussen.
Want dingen onderop je stapel werkdocumenten leggen is net als je schone kleren weer in de was gooien omdat je geen zin hebt om te strijken. Vroeg of laat zul je het toch moeten doen. En als je er voortgang in hebt gemaakt werkt dat enorm motiverend. Liever voldoening uit een deel dat af is, dan iets dat steeds aan je ‘knaagt’. Succes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten